بررسی سکنجبین

سکنجبین ظاهرا سک انگبین و یا سرکه انگبین بوده است. سک در فارسی به معنای سرکه بوده و انگبین نیز برای عسل اصطلاح می شده زیرا سابقا و قبل از کشف شکر از گیاهان، سکنجبین که معرب سرکنگبین است با عسل درست می شده است. سکنجبین ترکیبی از سرکه و انگبین (عسل) است و از جمله ترکیب هایی است که طبیب بنابر نیاز بیمار می تواند در ترکیبات آن تصرف کند و به همین دلیل در کتب حکما تا هزار و دویست نوع آن را ذکر کرده اند. سکنجبین بسته به اینکه برای چه نوع مزاجی مصرف شود و برای درمان چه نوع بیماری بکار برود، ممکن است با سرکه، تمرهندی، آب نارنج، لیموترش، سیب ترش، گلابی ترش و یا به ترش تهیه شود و از نظر شیرینی ممکن است با عسل، دوشاب انگور و شیره خرما و غیره شیرین گردد و در هر یک از موارد و ترکیب های فوق با نسبت‌های مختلف بسته به اینکه بخواهند ترش یا شیرین باشد درست می شود. مثلا اگر سرکه و عسل مساوی گرفته شود نوشابه ای مایل به سردی به دست می آید که برای بیماری های بلغمی، باز کردن انسداد عروق، تقویت کبد و معده، تب‌های مزمن و رفع تشنگی نافع است. ولی اگر از سرکه و شکر سرخ برابر استفاده شود، مزه آن ترش خواهد بود و نوشابه مایل به سردی است و برای رفع صفرا، تب، باز کردن انسداد عروق، رفع تشنگی، ناراحتی های طحال، کبد و معده مصرف می شود. در مورد مزاج های معتدل ممکن است مقدار عسل دو برابر سرکه یا بیشتر باشد تا نوشابه معتدلی حاصل شود. برای مزاج های گرم سرکه آن بیشتر و اگر برای مزاج های سرد باشد عسل آن خیلی بیشتر در نظر گرفته می شود. هم چنین در مورد بیماری های مختلفی که در نظر است با سکنجبین درمان شوند بسته به نوع بیماری سکنجبین با تخم گیاهان سرد و یا تخم گیاهان گرم درست می شود.